Баяғы жартас – бір жартас
1993 жылдан 1997 жылдың мамыр айына дейін Халықаралық «Қазақ тілі» қоғамының сол кездегі Жезқазған облыстық ұйымында қызмет еткен болатынмын. Сол бір тұс қазақ тіліне қатысты мәселелердің төңірегінде құдды арыстан баққан ауылдай алыс-жұлысы, айтыс-тартысы, арбасуы мен айқасуы жетіп артылатын шақ еді. Қазақ тілінің мемлекеттік тіл мәртебесіне толық ие болуына, оның қолданыс аясының кеңеюіне не түрлі қарсылықтар білдіріліп, іштен шалып жататын жағдайлар аз еместін. Жиналыстардың қазақша басталып орысша жалғасуы, жергілікті жерге жоғары жақтан келетін құжаттардың тек орыс тілінде болуы, ресми атаулардың мемлекеттік тілде жазылмауы мәселені күрделендіре түссе, баспасөз беттерінде «Тіл үшін күрес», «Тіл майданында», «Алғы шепте», «Тілді қорғайық», «Қоғамның қажеті бар ма?» секілді мақалалардың легі толастамай жарық көріп, былайша айтқанда, нағыз халықтық майданға ұласып жатты.
ЕҢБЕК ДАУЫ КӨБЕЙІП БАРАДЫ
Атырау облысындағы еңбек құқықтарын қорғаушылар қосының іздеп келетін жұмысшылар кәсіподақтар мен еңбек инспекциясынан араша сұрайтындардың саны күннен-күнге өсіп барады. Шынын айту керек, әділдік іздеп арыз жазғандарға, өз құқықтарын қорғап жүргендерге жұмыс берушілердің көзқарасы өзгерер емес. Ондай жандар арызқой, пәлеқор, жалақор сияқты көрініп, артынан қудалаушылыққа ұшырайтыны тағы бар. Әлде әділетсіздікке әбден бойымыз үйреніп кеткен бе?! Әйтеуір, тым көнбіспіз.