мәселе

1993 жылдан 1997 жылдың мамыр айына дейін Халықаралық «Қазақ тілі» қоғамының сол кездегі Жезқазған облыстық ұйымында қызмет еткен болатынмын. Сол бір тұс қазақ тіліне қатысты мәселелердің төңірегінде құдды арыстан баққан ауылдай алыс-жұлысы, айтыс-тартысы, арбасуы мен айқасуы жетіп артылатын шақ еді. Қазақ тілінің мемлекеттік тіл мәртебесіне толық ие болуына, оның қолданыс аясының кеңеюіне не түрлі қарсылықтар білдіріліп, іштен шалып жататын жағдайлар аз еместін. Жиналыстардың қазақша басталып орысша жалғасуы, жергілікті жерге жоғары жақтан келетін құжаттардың тек орыс тілінде болуы, ресми атаулардың мемлекеттік тілде жазылмауы мәселені күрделендіре түссе, баспасөз беттерінде «Тіл үшін күрес», «Тіл майданында», «Алғы шепте», «Тілді қорғайық», «Қоғамның қажеті бар ма?» секілді мақалалардың легі толастамай жарық көріп, былайша айтқанда, нағыз халықтық майданға ұласып жатты.

Қазақта «Қызым, саған айтам, келінім – сен тыңда» дейтін нақыл сөз бар. Сол сияқты, елімізде Денсаулық сақтау министрлігінің халықтың амандығын қорғау бағытындағы жауапкершілігі дәрежесін, оның бұл жөніндегі ұстанып отырған саясатын, алынған шараларын біраз жас жасаған адам ретінде (өмір тәжрибиесі бар дегенім), оған қоса, біраз жыл облыстық ардагерлер кеңесін басқарып, үлкен кісілердің денсаулығына қамқорлықты саралап отырған адам ретінде қалыптасқан пікірімді жаңа тағайындалған министрімізге пайдасы тие ме деп, қатеріне беруді жөн көріп отырмын. Өйткені бұл тек менің ғана емес, көпшіліктің пікірі екендігі дау тудырмайды.